یادکرد نام امام حسین(ع) در تورات (مطالعة موردی: نقد و تحلیل مقالة «الإمام الحسين(ع) بين القرآن والتوراة والإنجيل»)

سال دوازدهم، شماره چهارم، پياپي 48، پاييز 1400، ص7-24
 

نوع مقاله: پژوهشي

* محمود کريمي / دانشيار گروه علوم قرآن و حديث، دانشگاه امام صادق(ع)    karimiimahmoud@gmail.com
اميرحسين فراستي / دانشجوي کارشناسي ارشد علوم قرآن و حديث، دانشگاه امام صادق(ع)
دريافت: 1399/7/21 ـ پذيرش: 1399/11/29

چکیده
بر اساس آیة 29 سورة مبارکة فتح، پیامبر اکرم(ص) و همراهانش، در کتب آسمانی پیشین یاد شده‌اند. نبودن نام رسول‌الله(ص) و اهل‌بیت(ع) در کتاب مقدس کنونی، پژوهشگران را برآن داشته است تا به رمزگشایی بخشی از آیات عهدین در این موضوع همت گمارند. مقالة «الإمام الحسين(ع) بين القرآن والتوراة والإنجيل» به‌قلم پژوهشگر عراقی‌، خانم زهور کاظم زعیمیان، در مجلة السبط، نمونه‌ای از این دست است که کوشیده تا نماد‌های مورد اشارة آیة شریفة مذکور را در کتاب مقدس بازجوید. وی با اعتقاد به نمادین بودن آیاتی از کتاب مقدس، که حاوی نشانه‌های اصحاب کسا(ع) است، واژة «شَطْء» (جوانه) را نشانگر امام حسین(ع) و «شاخه» را مفهوم و نماد متناظر آن در تورات می‌داند. درعین‌حال که دیدگاه تفسیری وی نوآورانه و قابل تأمل است، اشکالاتی روشی در اثر او به‌چشم می‌خورد که از اعتبار آن می‌کاهد. جستار حاضر با هدف بررسی و نقد مقالة نام‌برده در موضوع یادکرد نام امام حسین(ع) در تورات، و با اتخاذ روش توصیفی تحلیلی به‌رشتة تحریر درآمده است تا با یادآوری نمونه‌هایی از خطاهای رایج در این‌گونه از مقالات، راهکاری برای آفرینش آثار علمی روشمند و متقن پیش نهد.

کلیدواژه‌ها: امام حسین(ع)، شطء، عهد قدیم، آیات نمادین تورات، همراهان رسول‌الله(ص).