The doctrine of fayd (emanation) serves as a joint point between the fundamental concepts of Christianity. Paul was the first one who assigned a theological meaning to this term. He believed that emanation is the main factor of salvation. It can be understood from all Paul's words that emanation is a testimony to God's gracious act which freely offers salvation to those who do not deserve it. After Paul, Church fathers developed this concept. Among the church fathers, Augustine has such a most substantial role in the development of the idea of fayd (emanation) that he is known as the theorist of "emanation". His debates with the opponents of common understanding of emanation are considered as the most important debates in the history of church. Catholic understanding of emanation was almost established after Augustine. Catholic Church regards the opponents of Augustine's view as heretic. The present paper takes a probing look at the process of the development of this concept from the Old Testament to the time of Augustine and also at some of his debates with his contemporaries.
Title :آموزه فیض از عهد عتیق تا آگوستین تفاوتها، شباهتها
Abstract:
آموزة فیض، حلقه وصل مفاهیم اساسى مسیحیت است. پولس اولین کسی بود که به این واژه مفهومی الهیاتی داد. از نظر وی، فیض عامل اصلی نجات بود. از مجموع سخنان پولس می توان برداشت کرد که فیض به ابعادی از عمل مهربانانة خدا دلالت دارد که به طور رایگان، رستگاری را برای کسانی که استحقاقش را ندارند، به ارمغان می آورد. پس از پولس، پدران کلیسا این مفهوم را گسترش دادند. در میان پدران کلیسا، آگوستین برجسته ترین نقش را در گسترش مفهوم فیض دارد، به گونه ای که او را نظریه پرداز «فیض» می نامند. مباحثات وی با مخالفانِ برداشت رایج از فیض، مهم ترین مباحث تاریخ کلیسا به شمار می آید. پس از آگوستین، برداشت کاتولیکی از فیض تقریباً تثبیت شد. کلیسای کاتولیک مخالفان دیدگاه وی را بدعت گذار می شمردند. در این پژوهش، سیر شکل گیری این مفهوم از کتاب مقدس تا زمان آگوستین و نیز برخی مباحثات او با معاصرانش مورد توجه قرار گرفته است.