سال نهم، شماره اول، پياپي 33، زمستان 1396

محمد حقاني فضل / دانشجوي دکتري مطالعات تطبيقي اديان دانشگاه اديان و مذاهب                      mohamadhaghani@gmail.com

احمدرضا مفتاح / دانشيار گروه اديان ابراهيمي دانشگاه اديان و مذاهب                                            meftah555@gmail.com

دريافت: 11/02/1396 ـ پذيرش: 15/07/1396

چکيده

يکي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي مسيحيان، همانند پيروان ساير اديان بزرگ، اين است که براي فهم مسائل ايماني و شکل‌دادن به آموزه‌هاي اعتقادي، به چه منابعي بايد رجوع کرد؟ بررسي آرا و آثار مسيحيان نشان مي‌دهد آنان در تبيين و تثبيت آموزه‌ها و تعاليم خويش، از چهار منبع کمک گرفته‌اند: کتاب مقدس، سنت، عقل و تجربه. اما اين منابع، نزد گروه‌هاي مختلف جايگاه يکساني ندارند و ميزان اعتبار و گسترة حجيت هر منبع، ديگر متفاوت است. بررسي الاهيات مسيحي نشان مي‌دهد رابطه و نسبتِ هر منبع با انکشاف الهي، شاخصي است که جايگاه آن منبع را در نظام الاهياتي ترسيم مي‌کند. براي مثال، آنچه موجب شده است عموم مسيحيان کتاب مقدس را اصلي‌ترين منبع الاهيات بدانند، اعتقاد آنان به رابطه خاص اين کتاب با انکشاف الاهي است. اما در دوره مدرن و هنگامي که نقادي کتاب مقدس، صحت اين کتاب را زيرسؤال برد، برخي افراد، عقل و يا تجربه را اصلي‌ترين منبع الاهيات مسيحي دانستند. اين مقاله تلاش دارد با ارائه گزارشي از جايگاه و نقش هر منبع در الاهيات مسيحي، مبنا و گسترة حجيت هريک از اين منابع را تبيين كند.

كليدواژه‌ها: الاهيات مسيحي، کتاب مقدس، سنت، عقل، مکاشفه، حجيت.