سال ششم، شماره اول، پياپي 21، زمستان 1393
مريم خوشدل روحاني / استاديار گروه فلسفه دانشگاه زنجان mk_rohani@yahoo.com
رقيه بيگدلي / كارشناس ارشد فلسفه و كلام اسلامي دانشگاه زنجان
حسين اترك / دانشيار گروه فلسفه دانشگاه زنجان atrak.h@znu.ac.ir
دريافت: 2/8/1393 ـ پذيرش: 19/1/1394
چكيده
ايرنائوس، يكي از آباء كليسا است كه تفسيري خاص از گناه نخستين دارد. وي به دو مرحله اي بودن خلقت انسان معتقد است. به اعتقاد وي، انسان در ابتداي خلقت داراي طبيعتي ضعيف و ناتوان و در ابتداي رشد و تكامل قرار داشته است. با وجود تعاليم كلمه خدا، آدم در بهشت هنوز كامل نبوده و شيطان با آگاهي از اين طبيعت ضعيف، موجب نافرماني آدم و حوا از دستور الهي شد. خوردن از درخت ممنوعه، عاملي براي ورود به اين جهان و رسيدن به تكامل و شباهت به خداوند گرديد. رسيدن به شباهت خداوند، شق ثانوي خلقت است. مرگ در اين دنيا، نتيجه گناه و نافرماني است تا به خطا و سرپيچي ابدي پايان دهد. البته گناه آدم بدترين نوع گناه نبوده؛ زيرا ندامت و توبه را به دنبال داشت كه رحمت خدا را شامل حال آنان كرد. ايرنائوس، وجود مسيح را دليلي براي ايجاد هستي مي داند، نه اينكه پاسخي براي گناه آدم باشد. در واقع، وي مسيح را كانون جهان هستي و آدم را همواركننده مسير مسيح تلقي كرده است. اتحاد مسيح با خداوند، سبب بازگرداندن صميميت ازدست رفته اي است كه توسط آدم صورت گرفته بود.
كليدواژه ها: گناه، گناه نخستين، آدم، مسيح، ايرنائوس.
