سال دوم، شماره چهارم، پاييز 1390، ص 71 ـ 91
Ma'rifat-i Adyān, Vol.2. No.4, Fall 2011
مرتضي صانعي*
چکيده
«تبشير مسيحي» در زمرة مهم‌ترين وظايف کليسا محسوب مي‌شود. ريشه اين آموزه، به فرمان عيسي(ع) پس از رستاخيز برمي‌گردد که به حواريون گفت: برويد و امت‌ها را به ملکوت خدا بشارت دهيد. بنابراين، به اعتقاد مسيحيان، پيام تبشير ملکوت خداست. کليسا بايد تا تحقق ملکوت خدا، مردم را بدان بشارت دهد. بر اين اساس، جامعة مسيحي به‌صورت فردي و يا سازماني فعاليت تبشيري داشته است.
هدف اين مقاله، بررسي جايگاه و محدودة تبشير در متن ديني مسيحيت است. اين نوشتار، با استفاده از روش توصيفي ـ تحليلي، ضمن تبيين مفهوم تبشير، دامنه و گستره تبشير را مورد مطالعه قرار داده، نشان داده است که اين آموزه در فرايند تاريخ، دستخوش تغيير و دگرگوني شده است. دستاورد تحقيق اين است که به نظر مي‌رسد، عيسي(ع) کار تبشير را فقط در خصوص قوم بني‌اسرائيل به انجام رسانده باشد و بايد حواريون نيز اين محدوده را مد نظر داشته باشند، اما از زمان پولس، رويکرد تبشير به خارج از بني‌اسرائيل نيز تسري پيدا کرد.
كليدواژه‌ها: تبشير، دامنه تبشير، عيسي، پطرس، پولس.
