سال چهارم، شماره اول زمستان، 1391، ص 7 ـ 26
Ma'rifat-i Adyān, Vol.4. No.1, Winter 2013
زهرا محققيان* / اعظم پرچم**
چكيده
اميد، سرماية اصلي حيات آدمي است. كسي كه به آينده اميدوار است، احساس ميكند همه چيز دارد؛ چراكه خوشبختي واقعي و سعادت جاودان در احساس آرامش، اميد و مطلوب‌انديشي است. كسي كه از آرامش روان بهرهاي ندارد، با ناامني رواني، دغدغه‌خاطر و وسوسههاي فزونخواهانه، در اوج قدرت مادي نيز اندك توشه‌اي هم ندارد.
در ميان تعاليم اديان آسماني، شايد نتوان نمونه‌اي را يافت كه از اميد به آينده و تحولات آن تهي بوده و به‌طور مستقيم و يا غيرمستقيم به اصلاح و بهبود وضع بشر و تحقق آرمان‌هاي وي در آينده نظري نداشته باشد. اديان آسماني و با منشأ وحياني در اين خصوص، بسيار برجسته‌تر از ساير آيين‌ها به اين معنا توجه داشته‌اند و بسياري از معتقدات ديني پيروان آنها با اين معنا ارتباط مي‌يابد.
اين نوشتار به‌طور خاص به نحوه انعكاس مفهوم «اميد»، در متون ديني اسلام و مسيحيت پرداخته و برآن است كه مختصات كلي اين آموزه را در اين متون ترسيم نمايد تا زمينه‌اي براي نزديكي هرچه بيشتر اديان به يكديگر را فراهم آورد.
كليدواژه‌ها: اميد، قرآن، عهد جديد، هدف.
