@article {
author = {, Sayyidlatif Allah},
title = {رسالة الهیات عرفانی دیونیسیوس آریوپاغی},
journal = {معرفت ادیان 1، زمستان 1388},
volume = {1},
number = {1},
pages = {159-183},
year  = {2010},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8116},
eissn = {2980-809X},
doi = {},
abstract = {Dionysius the Areopagite is one of the prominent figures in the Bible, and it is believed that he was one of the companions of the Apostles and one of the saints in early 2nd century. However, his fame is not only due to his scriptural personality but also due to the treatises and writings attributed to him in the Constantinople Council in 533 C.E. The False Areopagite had many writings most of which have been lost, and only four treatises have remained. One of them is the treatise of Mystical Theology which represents the mystical theology in Christianity. The main theme of this treatise is negative theology which stresses God's transcendence, exposing it in terms of conceptions such as "unknowing" and "darkness", while stressing the possibility of man's unity with God and joining Him as well as mystical experiences. In other word, he considers divine position as absolute mystery to which no man's thought can reach, and man's reason gets into wonder there. However, the experienced wayfarer can reach the same position by purifying his soul and can, as the Areopagite suggests, submerge in it, unifying himself with the One who is completely unrecognizable and is in "the position of absolute darkness".},
keywords = {Dionysius the Areopagite, mystical theology, negative theology, unknowing and darkness., },
title_fa = {رسالة الهیات عرفانی دیونیسیوس آریوپاغی},
abstract_fa ={دیونیسیوس آریوپاغی، شخصیت برجسته‌ی کتاب مقدس است و اعتقاد بر این است که وی از یاران و صحابیان رسولان و از قدیسان، و در اوایل قرن دوم میلادی بوده است. اما شهرت وی نه فقط به دلیل شخصیت کتاب مقدسی او، بلکه به دلیل مجموعه رساله ها و نگاشته هایی است که در سال 533 در شورایی در قسطنطنیه به وی نسبت داده شده است. آریوپاغی مجعول دارای آثار بسیاری بوده که بیشتر آنها از میان رفته و تنها چهار رساله و تعدادی نامه از وی باقی مانده است. یکی از رساله ها رساله‌ی الاهیات عرفانی است که معرف الاهیات عرفانی در مسیحیت است. درون مایه‌ی اصلی رساله‌ی الاهیات عرفانی، الاهیات سلبی است و بر تعالی و فراباشندگی خداوند تأکید دارد و این تعالی را بر حسب مفاهیمی چون تحیر و غیب شرح می دهد و در عین حال که بر امکان اتحاد انسان با خدا و پیوستن به او و تجربه‌ی عرفانی تأکید می ورزد. یعنی مقام خدایی را مقام غیب مطلق می داند که در آن اندیشه‌ی انسان را به هیچ نحوی، راه نیست و عقل و اندیشه‌ی انسان، دچار حیرت می شود. هرچند انسان مجرب و طی طریق کرده، از راه تطهیر نفس، به همان مقام نیز می تواند راه یابد و به تعبیر آریوپاغی، می تواند در آن غوطه ور شود و با او که بالکل غیر قابل شناخت و در «مقام غیب مطلق» است، متحد می شود.},
keywords_fa = {دیونیسیوس آریوپاغی ,الاهیات عرفانی ,الاهیات سلبی ,غیب و تحیر. ,},
url = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/node/7},
eprint = {}
}