@article {
author = {Sarebannejad, Mohsen and Rezayati, Zahra},
title = {هنجارشناسی هرمنوتیک متون مقدس در بودیسم مَهایانَه},
journal = {معرفت ادیان 64 ، پاییز 1404},
volume = {16},
number = {4},
pages = {117-132},
year  = {2025},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8116},
eissn = {2980-809X},
doi = {10.22034/marefateadyan.2025.5001669},
abstract = {This article investigates the patterns and approaches employed or devised by Buddhist interpreters to ascertain the definitive intent of their master. Unlike the orthodox Theravādins, who rejected any attempt at interpreting the Buddha's words, Mahāyāna Buddhists, arguing that the Buddha taught according to the capacity of his audience, divided Buddhist literature into two categories: texts bearing definitive meaning and those with interpretable meanings. The primary research question concerns the methodological criteria for establishing standards of correct interpretation and preventing interpreters from falling into arbitrary interpretation. The results of the study indicate that, on the one hand, the theoretical framework for monks in Buddhism regarding the interpretation of texts was the discovery of the "author's intent"; and on the other hand, the criteria for the validity of subsequent interpretations were considered to be the "consensus" of the great masters and wise followers, as well as their conformity with the interpretations of the predecessors, which represents a "normative" view of interpretation. The research data were collected using library resources and analyzed through an analytical-interpretive method. Its aim developmental. Initially, the explicit guidelines for the correct understanding of the Buddha's sermons in the Pali Canon were studied, and then reference was made to the efforts of great Mahāyāna figures such as Nāgārjuna and Candrakīrti, and later, Tsongkhapa in Tibetan Buddhism.},
keywords = {Buddhism, author’s intent, hermeneutics, Mahayana, Tibetan Buddhism, },
title_fa = {هنجارشناسی هرمنوتیک متون مقدس در بودیسم مَهایانَه},
abstract_fa ={الگوها و رویکردهایی که مفسران بودایی برای دستیابی به قصد و نیت قطعی پیشوای خود به‌کار گرفته یا ابداع کرده‌اند، در این مقاله مورد تحقیق قرار گرفته است. برخلاف راست‌کیشان تِرَوادَه که تلاش برای هرگونه تأویل و تفسیر کلام بودا را مردود می‌دانستند، بوداییان مَهایانَه با این استدلال که بودا برای هر مخاطبْ تعلیمی متناسب را ارائه می‌کرده است، ادبیات بودایی را به دو دسته تقسیم کرده‌اند: دستۀ اول متونی که حامل معنای قطعی بودند و دستة دوم متونی با معانی تفسیرپذیر. پرسش اصلی تحقیق چیستی ملاک‌های روش‌شناختی برای وضع معیارهای تفسیر صحیح و جلوگیری از فروغلتیدن مفسران به ورطۀ تفسیر به رأی است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می‌دهد که ازیک‌سو چهارچوب نظری راهبان بودیسم برای تأویل متون، کشف «نیت مؤلف» بود؛ و ازسوی‌دیگر، ملاک صحت تفاسیر متأخر، «اجماع» بزرگان و اصحاب خرد و نیز تطابق با تفاسیر اسلاف دانسته شد که همانا نگاهی «هنجاری» به تفسیر بود. داده‌های پژوهش با استفاده از منابع کتابخانه‌ای گردآوری شده و با روش تحلیلی ـ تأویلی مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفته‌اند. هدف آن نیز توسعه‌ای است. در ابتدا دلالت‌های صریحی که برای فهم درست مواعظ بودا در کَنُنِ پالی آمده است، مورد مطالعه شد و سپس به تلاش‌های بزرگان مکتب مَهایانَه، همچون ناگارجوُنَه و چَنْدَرْکیرتی و پس از آن سونگ خاپا در بودیسم تبتی، اشاره شده است.},
keywords_fa = {بوديسم ,قصد مؤلف ,هرمنوتيک ,مَهايانَه ,بوديسم تبتي ,},
url = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/node/5001669},
eprint = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/sites/marefateadyan.nashriyat.ir/files/article-files/5001669-1761734878.pdf}
}