@article {
author = {GHOLIPOOR, Javad and Daneshwar, Yousof},
title = {بررسی رابطه تجربه‌گرایی و الهیات مسیحی در قرون وسطای متأخر},
journal = {معرفت ادیان 29، زمستان 1395},
volume = {8},
number = {1},
pages = {65-86},
year  = {2017},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8116},
eissn = {2980-809X},
doi = {},
abstract = {It is commonly believed that the empirical method distinguishes modern science from other humanities discipline.  This belief automatically leads to the idea that empiricism, which is considered as a method twinned with modern science, has developed in the period of scientific revolution. However, historical studies show that empiricism did not develop in the midst of the emergence of modern science in the scientific revolution, but came to existence following the theological disputes in the late medieval era. Expounding this point contributes to clarifying the relationship between science and religion. Evidence shows that Christian theologians, who were theologically motivated, raised some issues that prepared the ground for the development of empiricism. Using a descriptive-analytical method, the present paper studies the causes behind the development of   empiricism among Christian theologians in the late medieval centuries. The research results show that in that era, three major factors related to theological motivations contributed to the emergence of empiricism: criticisms of the generalities, criticism of Aristotelian metaphysics and the distinction between analytic propositions and synthetic propositions. This study also establishes the relationship between empiricism and Christian theology in the late medieval centuries.},
keywords = {empiricism, Christian theology, late medieval centuries, generalities, Aristotelian metaphysics, analytic and synthetic propositions., },
title_fa = {بررسی رابطه تجربه‌گرایی و الهیات مسیحی در قرون وسطای متأخر},
abstract_fa ={باور رایج این است که آنچه علم جدید را از سایر حوزه های معرفت بشری متمایز می سازد، همان روش تجربی است. این باور به خودی خود، این گونه به اذهان تداعی می شود که تجربه گرایی، به مثابه یک روش همزاد علم جدید است و در دوره‌ی انقلاب علمی پدیدار گشته است. اما بررسی های تاریخی نشان می دهد که تجربه گرایی، نه در بحبوحه ظهور علم جدید در انقلاب علمی، بلکه در منازعات الهیاتی قرون وسطای متأخر متولد شد. این نکته، برای روشن کردن رابطه‌ی علم و دین حائز اهمیت است. شواهد حاکی از این است که متألهان مسیحی، با انگیزه های الهیاتی، مسائلی را مطرح کردند که بستر مناسبی را برای پیدایش تجربه گرایی به وجود آورد. این مقاله، با روش توصیفی- تحلیلی، عوامل پیدایش تجربه گرایی را در قرون وسطای متأخر و در میان متألهان مسیحی مورد بررسی قرار می دهد. یافته ها حاکی از این است که در این عصر، سه عامل مهم، که با انگیزه های الهیاتی همراه بودند، در به وجود آمدن تجربه گرایی مؤثر واقع شدند: نقد کلیات، نقد مابعدالطبیعه ارسطویی و تفکیک میان قضایای تحلیلی و ترکیبی. همچنین این تحلیل، رابطه تجربه گرایی و الهیات مسیحی در قرون وسطای متأخر را روشن می کند.},
keywords_fa = {تجربه‌گرايي، الهيات مسيحي، قرون وسطاي متأخر، كليات، مابعدالطبيعه ارسطويي، قضيه تحليلي و تركيبي. ,},
url = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/node/297},
eprint = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/sites/marefateadyan.nashriyat.ir/files/article-files/4_22.pdf}
}