@article {
author = {, Hediyeh and Tvakkoli, Tahereh},
title = {چالش مفهوم زمان در آیین هندو},
journal = {معرفت ادیان 25، زمستان 1394},
volume = {7},
number = {1},
pages = {69-91},
year  = {2016},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8116},
eissn = {2980-809X},
doi = {},
abstract = {Abstract
Man always faced the question as to what time or history is. He asks himself, “what is time or history is?” And “What is our relationship with them?” This research seeks to answer this question in the light of the view of Hinduism by using an analytical-theoretical approach. In Hinduism two patterns: linear and circle are challenged and finally the circle plan of time (Kaleh) has a clearer representation. In circle time, time is a cycle in which the events of a, b, c etc. take place. One of the patterns of circle time is the pattern of transmigration which is a cycle of life and death. In the Avestan notion time is circle, too, but like Hinduism, it has no way for eternal return; rather a return to an eternal origin. The full period of limited time, which, according to Hinduism, lasts for twenty thousand years, comes after the last three thousand years of body resurrection and is a return to the origin. The second kind of time is linear and horizontal. The important point of linear idea is that it is a filamentary idea, according to which everything has one beginning and one end and these two cannot be alike and their movement is not possible. The present research, investigating the concept of time in Veda, Etheroda and Opehnished and their divisions and also philosophical schools of India, shows that history (Eity Hasa) has lost its general and common meaning and definition in the linear religions; because the Hindus do not take care of historical experiments and past events, rather they pay special attention to the meaning and doctrines in their religious texts.
},
keywords = {time (Kaleh), history (Eity Hasa), circle time., },
title_fa = {چالش مفهوم زمان در آیین هندو},
abstract_fa ={دریافت: 19/9/1394 ـ پذیرش: 13/2/1395

	 
انسان همواره با پرسش از چیستی زمان و تاریخ مواجه بوده است؛ از خود می پرسد زمان و تاریخ چیست؟ و ما چه رابطه ای با آنها داریم. این پژوهش با رویکرد تحلیلی ـ نظری به پاسخ به چنین پرسشی، در آیین دین هندو می پردازد. در این آیین، دو الگوی خطی و دوری به چالش کشیده می شود و در نهایت طرح دوری زمان(کاله)، بازنمایی بیشتری دارد. در زمان دوری، زمان چرخه ای است که درون آن حوادث الف، ب، ج و... وجود دارند. یک الگو از زمان دوری، الگوی تناسخ است که چرخه زندگی و مرگ است. در زروان نیز زمان دوری است، ولی همانند آیین هندو، به صورت بازگشت ابدی نیست، بلکه رجعت به مبدایی ابدی است. دوره کامل زمان کرانمند، که دوازده هزار سال است، پس از سه هزاره آخر رستاخیز تن روی می دهد و رجعت به اصل است. نوع دوم به زمان، خطی یا آفاقی است. نکته مهم انگاره خطی، نگاه رشته ای است، که همه چیز یک آغاز و یک پایانی دارند و این دو نمی توانند شبیه هم باشند و امکان جابه جایی آنها هم وجود ندارد. پژوهش حاضر به بررسی مفهوم زمان در ودا، اتهرودا و اوپه نیشد و تقسیمات آن و همچنین مکاتب فلسفی هند پرداخته، نشان می دهد که در نهایت تاریخ (ایتی هاسا)، معنای عام و متعارف و تعریفش در ادیان خطی را از دست داده است؛ زیرا هندوها به دنبال تجربیات تاریخی و حوادث گذشته نیستند، بلکه به دنبال معنا در متون و آموزه های دینی خود هستند.},
keywords_fa = {زمان(کاله) ,تاریخ(ایتی هاسا) ,زمان دوری ,},
url = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/node/255},
eprint = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/sites/marefateadyan.nashriyat.ir/files/article-files/4_18.pdf}
}