@article {
author = {, Mohammad mahdi},
title = {تحلیل و نقد سلوک عرفانی و رهایی انسان منهای خدا در آیین جَیْنه},
journal = {معرفت ادیان 58 ، بهار 1403},
volume = {15},
number = {2},
pages = {147-163},
year  = {2024},
publisher = {Imam Khomeini Educational and Research Institute},
issn = {2008-8116},
eissn = {2980-809X},
doi = {10.22034/marefateadyan.2024.2021747},
abstract = {One of the common teachings of Jainism with other Indian religions is the belief in the suffering (dukha) of worldly life and the basis of action and reaction (karma) as well as the cycle of successive births and deaths (samsara); However, unlike most Indian religions, Jainism considers man to be in this suffering world, alone and deprived of a heavenly helper and helper who can reach the position of liberation with his help. To reach the position of liberation (moksha), this person is completely alone and must rely on his own abilities. According to the teachings of this tradition, the seeker can destroy the effects of karma on his or her soul (jivah) only with the help of two principles of "hard physical exercises" (tapas) and "observance of the principle of non-violence" (ahimsa) and reveal the inherent perfections of the soul that have been hidden in it since eternity. Now, how this behavior will be described and analyzed to increase the knowledge of religious scholars in this field. Based on the mystical behavior presented in the Jain ritual, it can be said that the seeker is trying to free his soul from the negative effects of past actions through fourteen stages of spiritual growth and reach the final position of liberation (kaolin).},
keywords = {Jaina, Jiwa, Ajiwa, Tapas, Ahimsa, Keolin, },
title_fa = {تحلیل و نقد سلوک عرفانی و رهایی انسان منهای خدا در آیین جَیْنه},
abstract_fa ={یکی از آموزه‌های مشترک آیین جَیْنه با دیگر ادیان هندی، باور به رنج‌بار (دوکْهه) بودن زندگی دنیوی و قاعده‌ی عمل و عکس‌العمل (کَرْمَه) و همچنین گردونه‌ی زاد و مرگ‌های پیاپی (سَمْساره) است؛ ولی آیین جَیْنه برخلاف بیشتر ادیان هندی، انسان را در این گردونه‌ی رنج‌بار، تنها و محروم از یاور و مددکاری آسمانی می‌داند که بتواند با استمداد از او به مقام رهایی نائل آید. این انسان برای رسیدن به مقام رهایی (مُکشه)، کاملاً تنهاست و باید به توانایی‌های خود متکی باشد. براساس آموزه‌های این آیین، فرد سالک تنها با کمک دو اصل «ریاضت‌های سخت جسمانی» (تَپَس) و «رعایت اصل عدم خشونت» (اهیمْسا) می‌تواند اثرات کَرْمَه‌ بر روح (جی‌وَه) خود را نابود کند و کمالات ذاتی روح را که از ازل در آن نهفته بوده است، آشکار سازد. اکنون چگونگی این سلوک به‌شیوه‌ی توصیف و تحلیل در راستای دانش‌افزایی دین‌پژوهان در این عرصه ارائه خواهد شد و به‌اجمال براساس سلوک عرفانی مطرح در آیین جَینه می‌توان گفت که سالک در تلاش است تا روح خود را با طی چهارده مرحله‌ی رشد معنوی از تأثیرات منفی آثار کردار گذشته رهایی بخشد و به جایگاه رهایی نهایی (کِولین) دست ‌یابد.},
keywords_fa = {جَینَه ,جی‌وَه ,اَجی‌وَه ,تَپَس ,اَهیمْسا ,کِولین ,},
url = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/node/2021747},
eprint = {https://marefateadyan.nashriyat.ir/sites/marefateadyan.nashriyat.ir/files/article-files/2021747-1717311626.pdf}
}