سال دوم، شماره سوم، تابستان 1390، ص 47 ـ 78
Ma'rifat-i Adyān, Vol.2. No.3, Summer 2011

جواد اكبري مطلق*

چكيده *

يكي از دغدغه‌هاي فكري بشر، بحث از نمايندگان خداوند در زمين است؛ يعني پيامبران الهي كه واسطة بين خدا و انسان‌‌ها هستند. از سوي ديگر، چون اين واسطه‌ها، پيام الهي را توسط وحي به انسان‌ها منتقل مي‌كنند، و اساس وحي را هم (كلمه) تشكيل مي‌دهد، بررسي نقش وحي در سه دين مهم ابراهيمي ضروري است. البته، شريعت موسوي و محمدي(ص) از جهات بسياري نزديك به هم است. گرچه در هزاره دوم، پس از موسي(ع) و قبل از پيامبر اكرم(ص)، ديني الهي آمده است كه اصل و نهاد آن با دو حدش، يعني يهود و اسلام برابر است و تأكيد بر توحيد دارد، اما در درون مسئله توحيد، بحث تجسد خدا در عيسي(ع) را مطرح نموده است. در مسيحيت، كلمه وحياني الهي يا حكمت دين يهود و عقل و نور محمدي(ص)، كه بعدها در اسلام مطرح شد، ناگهان تبديل به تجسد شده است. با توجه به اين، كوشش نموده­ايم بحث حكمت در يهود، تجلي امكاني واسطه الهي در جهان اسلام و واسطه وجوبي آن، در مسيحيت را به نقد بگذاريم؛ چراكه تبيين اين پديده در يونان باستان، روشنگر «حكمت» موسوي، «تجسد» عيسوي و «واسطه فيض» محمدي است؛ كه درصدد يافتن رابطه بين انسان و خالق هستند.

كليدواژه‌ها: لوگوس، آرخه، اسطوره، تجسد، صادر اول، الهيات سخن، حقيقت محمديه.